bir acayip insanın izlenimleri

tramvaydayım, eminönünden bindim cevizlibağa doğru yola çıktık.. deli bir amca var 71 yaşındaymış öyle diyor.. kendi kendine yüksek sesle çok da rahatsız edici bir şekilde değil de arkadaşınız yanınızda olsa konuşacağınız bir tonda konuşuyor. kendi hayat hikayesini anlatıyor, bir ordan bir burdan karşısında biri varmış gibi.. hangisi doğru hangisi hayal diye düşündürtüyor insana.. abisi askermiş ölmüş, annesi hastaymış göstermemişler, taksimde bilmem ne gazinosunda bilmem kim çıkarmış da giderlermiş.. hasankaleye gitmişler arkadaşlarıyla..
önümde oturan esmer gençten bir adam kabaca:
-amca sus artık seni mi dinlicez.. dedi.
deli amca:
-sana ne be sen köyüne git, burası istanbul...
diye konuşmaya başladı.. bir 10 dakika kadar o adamı muhattap alarak konuştu konuştu.. dikkati dağılmış, başka konulara geçmekle birlikte aralıksız konuşmaya devam ederken aynı adam bu sefer daha yumuşak bir tavırla:
-amca yoruldun artık konuşmaktan dinlen biraz.. dedi
deli amcam durdu, şöyle bir baktı ve:
-tamam ulan sen kal burda ben gidicem söyle bakalım nereye gideyim?
diye tekrar konuşmaya başladı.. muhalif doğulu adam tramvayı terk etmek zorunda kaldı.. tramvayın bütün sakinleri zevkli bir yolculuk yapıyordu aslında, herkes gülüyordu yaşananlara..
bu yolculuk deli adamın ağlayan çocuğa mendilden tavşan yapmasıyla son buldu..
böyle tatlı bir delilik herkese nasip olmaz..